Liars, Diamonds & Dogs

18 maart t/m 15 april

Liars, Diamonds and Dogs

Galerie Larik presenteert Marjolijn de Wit, Michiel ten Bokum en Simon Schrikker. Drie toonaangevende schilders die ieder op hun manier een eigen wereld weten te scheppen. Zijn er overeenkomsten?  Ja, verf als medium. Zijn er verschillen?  Ja, de techniek en beeldtaal. Door de combinatie van drie verschillende manieren van schilderen ontstaat er een grote spanning tussen de werken en dat maakt de expositie uitdagend en aantrekkelijk. De toeschouwer wordt gevraagd goed te kijken en wordt uitgenodigd een eigen interpretatie te geven over dat wat er te zien is. Associëren mag, maar is op eigen risico.

De drie tijdgenoten De Wit, Ten Bokum en Schrikker tonen vooral nieuw werk in deze expositie en laten zien dat de ooit doodverklaarde schilderkunst nog steeds springlevend is

 Marjolijn de Wit

De Wit (1979) studeerde Beeldende kunst aan de St. Joost in Breda en was recident aan de Rijksakademie in Amsterdam. Daarnaast deed zij verschillende recidencies in binnen en buitenland, waaronder aan het EKWC. In 2007 won zij de Koninklijke prijs voor de Vrije Schilderkunst.
De Wit creëert op de verrassende wijze discrepantie tussen de reclame en de redactionele inhoud van de National Geographic tijdschriften uit de jaren 1970 en 1980. Vanuit het oogpunt van onze tijd worden de artikelen en beelden die de wonderen en diversiteit van de aarde aanprijzen, tenietgedaan door een levensstijl die gericht is op de vernietiging van onze planeet. Winning van edelstenen, mineralen of fossiele brandstoffen, luxe die wordt ondersteund door ongeziene koolstofvoetafdrukken; voedsel dat in elk seizoen uit elke hoek wordt geleverd tegen milieukosten; deze kwesties zijn vandaag de dag prominenter geworden. Toch zijn haar schilderijen niet bedoeld om te hekelen. De Wit gooit geïsoleerde symbolen bij elkaar met de naadloosheid van behendig gehanteerde olieverf, terwijl ze onophoudelijk geniet van haar medium. Haar juweelachtige schilderijen fladderen met hun schilderachtige wimpers naar ons, verlegen koesterend in onze psyche. Schematische composities weerstaan duidelijke interpretaties, omdat elke ondoorzichtige maar esthetisch schokkende compositie de kijker prikkelt om De Wit’s verbanden te ontleden.

Michiel ten Bokum

Ten Bokum (1973), studeerde Beeldende Kunst aan de Akademie voor Kunst en Vormgeving, Den Bosch en aan De Ateliers Amsterdam. 
De algemene thematiek van het werk van Ten Bokum wordt voortgestuwd door zijn nooit aflatende antropologische interesse in de sociale structuren van de lokale gemeenschap, terwijl humor en zelfspot dienen als de fundamentele instrumenten bij het vormgeven van zijn ideeën. In een gruizige mix van beeldende kunst en verwrongen popcultuur weerspiegelt zijn werk een duidelijke liefde voor underdogs en buitenstaanders. Subjectieve observaties van geweld, individuele krankzinnigheid en alle vormen van vernedering worden op een hoogst ironische, humoristische en politiek incorrecte manier tot schilderijen en objecten gekneed. Naast schilderen maakt Ten Bokum ook sculpturen en tekeningen

Simon Schrikker

Schrikker (1973) studeerde aan de kunstacademie Minerva, Groningen, de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Gent (België) en behaalde zijn MFA aan het Dutch Art Institute in Enschede.
De werken van Schrikker zijn een strijd tussen vorm en inhoud, tussen materie en beeld. Zijn onderwerpen hebben een schijnbare eenvoud: hij schildert zwerfhonden, haaien, inktvissen en rotsachtige zeegezichten. Maar deze beelden zijn geen illustraties uit een boek over dierenleven of natuur. De beelden lijken letterlijk uit de verf te komen. Het medium maakt deel uit van de boodschap. En aangezien de dieren die Schrikker uitbeeld vaak worden geassocieerd met verschillende gradaties van gevaar en angst, zit er ook een zekere agressie in zijn beelden. Deze agressie keert terug in de schilderkunstige behandeling van het oppervlak. Als gevolg van deze dialectiek flirt het werk van Schrikker met expressieve abstractie: de beelden komen voort uit de materie, maar lijken er onmiddellijk weer in te verdwijnen, zodat de toeschouwer zelf moet uitzoeken waar hij naar kijkt. Deze dialectiek is de motor van Schrikkers werk: wat op het doek beweegt is uiteindelijk een schilderkunstig gebaar. Recentelijk is zijn werkterrein uitgebreid van uitsluitend olieverfschilderijen op doek naar aquarel, sculpturen en muurschilderingen.